Matra heeft zowel in de racerij als in de serieproduktie prachtige wagens gemaakt, zeker als men weet dat Matra eigenlijk een kleine constructeur geweest is.
Voor mij persoonlijk is de Bagheera I zowat het mooiste dat ooit in produktie gegaan is.
De wagen doet me herinneren aan de typische Gran Tourismo kenmerken uit de jaren '70 die je slechts bij de echte volbloed italianen uit die periode tegenkomt.
De "valse" luchtrooster vooraan, de lichtmetalen velgjes met "kottekes", de chromen schildjes achter de oplopende zijruitjes, de wigvorm door hogere en bredere banden achteraan, de brede platte neus en de inklapbare koplampen waren in die tijd enkel voor Maserati, Ferrari of Lamborghini's weggelegd.
Deze klassieke kenmerken gekoppeld aan zeer gedurfde elementen zoals het interieur met de legendarische 3 zetels, het stuur met platte kant, de cirkelvormige raamslingers en nog zovele andere details, maken de Bagheera tijdloos.
De glazen achterklep zonder metalen frame en de tankdop die vernuftig in het Matra-logo is ingewerkt, vind ik zeer speciaal alsook de ingewerkte handgrepen om de deuren te openen.
Uit welke hoek je de wagen ook bekijkt, alles lijkt te kloppen en is perfect in evenwicht, een gevoel dat ik niet zomaar kan omschrijven.
Een auto moet me ergens een gevoel van opwinding geven, een Bagheera geeft me zonder twijfel het gevoel van "nou, dat is 'm helemaal".
Een gevoel dat ik bv. niet bepaald heb bij een Nissan Almera of een Opel Agila, als je begrijpt wat ik bedoel...
De "cockpit-sfeer" die ik ervaar aan het stuur van de Bagheera, is niet te evenaren.
Je ligt als het ware zoals in een straaljager en de groene "vliegtuiginstrumenten" hebben iets speciaals.
Als je bij valavond de koplampen ziet openklappen, is het net alsof je vleugelkleppen ziet bewegen
Bovendien zitten de zetels zeer goed, ik kan er uren mee rijden zonder ook maar iets te voelen in de rug of benen.
Ik moet Herman wel bijtreden dat de zetels wel wat meer zijdelingse steun mochten geven.
De sensatie van een motor die achter je rug ligt te ronken, is toch wel een gevoel dat enkel een speciale wagen je kan geven.
Het enige wat ik echt enorm mis, is een vijfde versnelling.
De motor doet zijn werk naar behoren, je kan goed meekomen in het verkeer maar op de autosnelweg blijf ik rustig aan 110km/u rijden.
Het motortje kan gerust meer, als ik doorduw pak hij direct op en gaat makkelijk door tot 160km/u maar het helse kabaal brengt je snel tot andere gedachten.
Met een vijfde versnelling erbij, zou een kruissnelheid van 125km/u ideaal zijn.
Bart
Bagheera's roesten niet, ze worden één met de natuur...
Matra Simca Bagheera Serie I 1974
.
